Zondag 21 maart 1920

Een eerste Landstitel voor FC Brugge

       

de kampioenenploeg van seizoen 1919-1920
boven vlnr: Joseph Hoste, Georges Hubrecht, René De Raedt, Albert Dyserynck, Honoré Desmedt, Joseph Delporte, René Desmedt, Emile Pollet, Charles Cambier, Vandenberghe, Ernest Raghels, Louis De Cloedt, Grant Dalton en Felix Spousta.
onder vlnr: Hector Goetinck, emile Van Belle, Félix Baillyu, Léon Van de Voorde en Arthur Pollet
Foto Stadsarchief Brugge (BRU001027774) 

Het Spannende Seizoen 1919-1920 

Na de Eerste Wereldoorlog hervatte de Belgische competitie in september 1919, met dezelfde clubs die vóór de oorlog actief waren in de hoogste afdelingen. Verwacht werd dat de strijd om de titel zou gaan tussen de traditionele topteams Daring Brussel en Union Saint-Gilloise. 

De nationale competitie met twaalf ploegen begon op 28 september 1919. FC Brugge, met clublegende Charles Cambier terug op het veld, speelde meteen een sterke wedstrijd tegen Antwerp FC. Ondanks het slechte weer woonden duizenden supporters de partij bij, die eindigde in een 1-1 gelijkspel. 

Dat Daring Brussel een geduchte tegenstander zou worden, bleek op 12 oktober bij de feestelijke opening van hun nieuwe stadion, waar ze FC Brugge nipt versloegen met 3-2. Toch liet het Brugse elftal een sterke indruk na. Een week later, op 19 oktober, volgde een ware demonstratie in het eigen stadion “De Klokke”: Club won met een indrukwekkende 7-0 van La Gantoise!

 De spanning houdt aan, ook na de jaarwisseling 

Op de laatste zondag van het jaar kreeg ook leider Daring Brussel een zware klap: FC Brugge won met 4-2 en begon te dromen van een eerste titel. Eind januari 1920 waren er nog vier mogelijke kampioenskandidaten, waaronder verrassend Antwerp FC, dat vier opeenvolgende overwinningen had geboekt. 

Sportwereld - 26 januari 1920

Op 2 februari verloor FC Brugge echter met 3-2 van Beerschot, terwijl Antwerp FC met 1-4 won van Racing Club Brussel. Plots leek Antwerp FC de beste papieren te hebben, maar hun titelkansen smolten weg na een reeks tegenvallende resultaten. 

FC Brugge profiteerde optimaal en boekte een cruciale 1-0 overwinning op Union Saint-Gilloise, met dank aan een goal van Tuur Pollet en een ijzersterke prestatie van Charles Cambier. Plots had Club de titel in eigen handen!

De zenuwen speelden echter een rol: een 1-1 gelijkspel tegen RC Gent maakte de opdracht moeilijker. Club had nog zeven punten nodig uit de vier resterende wedstrijden.

Sportwereld - 23 februari 1920

Een historische eindspurt

Op 29 februari trokken vele Union-supporters naar het veld van Uccle Sport, hopend op een Brugse misstap. Maar in de slotfase verschalkte Vandevoorde de doelman: 1-2 voor FC Brugge! Een week later werd opnieuw in de slotminuten gewonnen, dankzij een doelpunt van Hector Goetinck. 

Daarna kwam Antwerp FC op bezoek in Brugge. De thuisploeg speelde als ware kampioenen en won overtuigend met 4-0, waardoor FC Brugge op gelijke hoogte kwam met Union. 

21 maart 1920: De dag van de waarheid

Op de beslissende speeldag op 21 maart 1920 maakte FC Brugge meteen indruk: al na drie minuten opende Balyu de score tegen RC Mechelen. In de tweede helft volgden nog twee doelpunten en de eerste landstitel was een feit! Dolenthousiaste supporters droegen de spelers op de schouders, en het feest barstte los. 

Sportwereld - 22 maart 1920

Na de wedstrijd vertrokken de spelers in een koets naar de taverne van Charles Cambier, waar samen met RC Mechelen werd verbroederd. FC Brugge had eindelijk zijn eerste titel veroverd – een historisch moment dat generaties supporters zouden koesteren! 

Twee smaakmakers van het succesvolle team:
Hector 'Torten' Goetinck en Charles Cambier
foto: Alfons Watteyne, Stadarchief Brugge (FO_A05486)

10 januari 2015

Het tragische verlies van Junior Malanda

    Precies tien jaar geleden verloor de voetbalwereld een veelbelovend talent: Junior Malanda. Het Belgische toptalent, dat op de drempel stond van een selectie voor de Rode Duivels, kwam tragisch om het leven bij een auto-ongeluk in Duitsland.

© Nico Dewaele

    Tien jaar geleden was Junior Malanda op weg naar de luchthaven om met VfL Wolfsburg op stage naar Zuid-Afrika te vertrekken. Tragisch genoeg eindigde die reis abrupt. De Volkswagen Touareg waarin Malanda als passagier achterin zat, raakte rond 13:35 uur in een gladde bocht van de A2 richting Hannover van de weg en botste met hoge snelheid tegen een boom. Malanda droeg geen veiligheidsgordel en was op slag dood, zo bleek uit het onderzoek van de politie van Bielefeld. Hij reed niet zelf; de wagen werd bestuurd door een vriend, die toen bij de beloften van RSC Anderlecht speelde. Nog een andere vriend, een ex-jeugdspeler van Standard, zat in de auto. Beiden overleefden de crash. Het ongeluk maakte abrupt een einde aan de veelbelovende carrière en het jonge leven van Junior Malanda.

Jeugd

    Junior Malanda (°28 augustus 1994), officieel Bernard Malanda-Adje, begon zijn voetbalcarrière bij Sint-Agatha-Berchem en doorliep daarna de jeugdreeksen van FC Ganshoren, SCUP Jette en FC Brussels. Zijn talent bleef niet onopgemerkt, en in 2005 werd de 11-jarige Malanda opgenomen in de jeugdopleiding van Anderlecht. 

Toch bracht hij het grootste deel van zijn jeugd door bij Lille OSC in Frankrijk, waar hij tussen 2007 en 2012 zijn vaardigheden verder ontwikkelde. Bij het tweede elftal van Lille speelde Malanda zich in de kijker van Zulte Waregem, wat uiteindelijk leidde tot zijn doorbraak in het profvoetbal.

SV Zulte Waregem

    In 2012 maakte Junior Malanda de overstap naar SV Zulte Waregem. De 17-jarige verdediger, die overkwam van Lille OSC, tekende een contract voor drie jaar met een optie voor twee extra seizoenen. Bij zijn eerste training viel hij mij meteen op door zijn lichaamsbouw (1,81m en 90kg): “Die bonkige jonge kerel lijkt wel een blok graniet!”. 

Junior Malanda bij zijn eerste training in Waregem
© Nico Dewaele

Voorstelling Malanda op de Fandag van SV Zulte Waregem in 2012
© Nico Dewaele

Onder coach Francky Dury kreeg Malanda al snel een kans in het eerste elftal. Hij stelde niet teleur en ontpopte zich razendsnel tot een sterkhouder op het middenveld. Niet verwonderlijk dat hij al vlug heel wat topscouts uit binnen- en buitenland naar het Regenboogstadion lokte, er zou concrete interesse geweest zijn van Club Brugge en Fulham. 

SV Zulte Waregem - OH Leuven op 26 december 2012
© Nico Dewaele

Zijn solide prestaties waren van cruciaal belang in het seizoen 2012-2013, waarin Zulte Waregem verrassend tot de laatste speeldag meedeed voor de titel. Die wedstrijd tussen RSC Anderlecht en SV Zulte Waregem op 19 mei 2013 was een historische en spannende ontmoeting in het Belgische voetbal. Dit duel vond plaats tijdens de allerlaatste speeldag van de play-offs van de Belgische Jupiler Pro League, seizoen 2012-2013. Beide ploegen maakten nog kans op de landstitel. Anderlecht had genoeg aan een gelijkspel om kampioen te worden, terwijl Zulte Waregem moest winnen om geschiedenis te schrijven en hun eerste titel ooit te behalen. Jens Naessens zette Zulte Waregem op voorsprong maar 3 minuten later kon Lucas Biglia tegenscoren met een afgeweken vrije trap. 1-1 dus en Essevee nipt geen kampioen.

19 mei 2013: SV Zulte Waregem verloor te titel nipt aan RSC Anderlecht,
maar op de markt van Waregem vierden de spelers als echte kampioenen!
© Nico Dewaele

Na dat seizoen had Malanda zijn blik echter al gericht op een hoger niveau. Op 2 juli 2013 liet SV Zulte Waregem weten dat Junior Malanda niet op training was verschenen en zijn contract via een aangetekende brief wilde beëindigen. Kort daarna bleek dat hij meetrainde en zelfs een oefenwedstrijd speelde bij tweedeklasser Roeselare. Essevee reageerde scherp op deze situatie, noemde het gedrag van Malanda en zijn adviseurs "surrealistisch" en sprak van een mogelijk plan om hem transfervrij naar het buitenland te laten vertrekken, wat aanzienlijke commissies voor tussenpersonen zou opleveren. Het bestuur benadrukte dat Zulte Waregem altijd Juniors ambities heeft gesteund, maar stelde dat hebzucht en opportunisme van derden zijn carrière in gevaar brachten. Toch bleef Essevee openstaan voor een redelijke oplossing, zoals een transfer of re-integratie in de ploeg, maar sloot disciplinaire en financiële sancties tegen zowel Malanda als de betrokken partijen niet uit. De supporters van Zulte Waregem bleven echter achter Malanda staan en hoopten op een verzoening. Ze benadrukten hun positieve herinneringen aan hem en zijn familie en wilden hem graag terugzien bij de club. Eind juli 2013 kreeg de soap rond Junior Malanda weer een nieuwe wending. Junior Malanda had medische testen afgelegd bij en een akkoord bereikt met VfL Wolfsburg. Hoewel Zulte Waregem na de verbreking van zijn contract officieel geen rechten meer op hem had, probeerde de club toch een graantje mee te pikken. Als onderdeel van de overeenkomst nam Zulte Waregem Malanda in het daaropvolgende seizoen op huurbasis terug. Daarmee koos de club onverwachts voor verzoening en sloot het de rebellerende speler weer in de armen. 

Junior Malanda een paar dagen voor het verbreken van zijn contract bij Essevee.
Mijmerend op de bank voor de oefenwedstrijd tussen KSV Oudenaarde
en SV Zulte Waregem  op 29 juni 2013.
© Nico Dewaele

Op 28 december 2013 kondigde Malanda via Twitter aan dat hij zijn laatste wedstrijd voor de club had gespeeld tegen RSC Anderlecht en na de winterstop definitief zou aansluiten bij Wolfsburg. 

© Nico Dewaele

VfL Wolfsburg

  Bij VfL Wolfsburg begon Junior Malanda aan een veelbelovende nieuwe fase van zijn carrière. Hij sloot zich in de winterstop van het seizoen 2013-2014 aan bij de Duitse club, nadat hij eerder dat seizoen op huurbasis had afgemaakt bij Zulte Waregem. Wolfsburg, dat in de Bundesliga speelt, zag in Malanda een groot talent en een waardevolle investering voor de toekomst.

Kaart met handtekening uit eigen verzameling

Hoewel Malanda aanvankelijk moest wennen aan het hoge niveau en de zware concurrentie op het middenveld bij Wolfsburg, liet hij bij zijn optredens zien over veel potentieel te beschikken. Hij speelde uiteindelijk 23 officiële wedstrijden voor de club. De jonge middenvelder werd geprezen om zijn fysieke kracht, dynamiek en vermogen om het spel te lezen. Zijn veelzijdigheid op het veld gaf hem een belangrijke rol in de rotatie van het team. Stilaan mocht hij hopen op een vaste plaats in het team: "De trainer heeft me gezegd dat mijn tijd nog komt"…

Belgisch international

    Junior Malanda doorliep de volledige jeugdreeksen van de Belgische nationale ploegen, waar hij al snel opviel door zijn talent en leiderschap. In 2013 maakte hij zijn debuut bij de Belgische U21, waar hij een belangrijke rol speelde. Hij kwam vijftien keer in actie voor het elftal en wist daarbij tweemaal te scoren. Zijn kwaliteiten, gecombineerd met zijn sterke persoonlijkheid, leverden hem de aanvoerdersband van de beloftenploeg op. Tot aan zijn tragische dood in 2015 was hij een onmisbare schakel en een inspiratiebron voor zijn teamgenoten bij de nationale beloften.

Junior Malanda bij de U21 van België tijdens de Wedstrijd België - Israël
op 13 augustus 2013 in het Regenboogstadion in Waregem
© Nico Dewaele

Actiefoto uit diezelfde wedstrijd
© Nico Dewaele

Essevee in rouw

  Het nieuws van Junior Malanda’s overlijden sloeg in als een bom tijdens de winterstage van Zulte Waregem. Coach Francky Dury herinnert zich het moment nog helder: “We zaten aan tafel toen een van onze kinesisten het nieuws binnenkreeg. Hij zei: ‘Coach, ik heb slecht nieuws.’ Het voelde onwerkelijk. Ik moest meerdere keren slikken voor ik iets kon zeggen.” 

Dury stond vervolgens voor de moeilijke taak om het tragische nieuws aan zijn spelersgroep te brengen. Veel van hen hadden anderhalf jaar lang lief en leed gedeeld met Malanda. “Het nieuws verspreidde zich snel. Toen ik de groep toesprak, wist ik even niet wat te zeggen. Op zo’n moment kun je je als coach nergens op voorbereiden. Omdat het de laatste avond van de stage was, mochten de spelers normaal gesproken uitgaan, maar ik heb ze de keuze gelaten. Niemand verliet het hotel. Ze zochten steun bij elkaar en verwerkten het verdriet als groep.”

 

Op 12 januari 2015 opende Essevee in de vernieuwde familietribune van het Regenboogstadion een gedenkplaats voor Malanda. Fans, vrienden en familie konden er rouwregisters tekenen en bloemen, kaarsen, foto’s of sjaals achterlaten ter nagedachtenis. 

De gedenkplaats onderaan de Familietribune van Essevee
© Nico Dewaele

Bij de eerste wedstrijd na Malanda’s overlijden, op 17 januari tegen Waasland-Beveren, eerden supporters en spelers hem met indrukwekkende ceremonies. Voor de aftrap en tijdens de wedstrijd brachten ze hulde aan de jonge voetballer. Ook bij de daaropvolgende thuiswedstrijd tegen KVC Westerlo (24 januari) was er een groots eerbetoon. De spelers betraden het veld met shirts die Malanda’s afbeelding droegen, en de wedstrijd begon met een minuut stilte. In de 28e minuut, een verwijzing naar zijn rugnummer, werd hij door het stadion geëerd met luid applaus en gezang. 

SV Zulte Waregem - KVC Westerlo van 24 januari 2015
© Nico Dewaele

Minuut 28
© Nico Dewaele

Doelman Sammy Bossut eert zijn overleden ex-ploegmaat
© Nico Dewaele

De indrukwekkende sfeer en emotie tijdens deze wedstrijden toonden de diepe impact van Malanda’s overlijden op de club en de supporters. Zijn naam zal voor altijd verbonden blijven aan de harten van de Essevee-familie.

© Nico Dewaele

Extra foto's

Malanda legt de 2-0 eindstand vast in één van zijn eerste
oefenwedstrijden voor SV Zulte Waregem tegen de Spaanse
eersteklasser Rayo Vallecano - 21/07/2012
© Nico Dewaele

© Nico Dewaele

SV Zulte Waregem - KRC Genk (16 december 2012)
© Nico Dewaele

SV Zulte Waregem - Apoel Nicosia (22 augustus 2013)
© Nico Dewaele

SV Zulte Waregem - RSC Anderlecht (1 september 2013)
© Nico Dewaele

SV Zulte Waregem - KAA Gent (30 oktober 2013)
© Nico Dewaele

Junior samen met zijn vrienden Thorgan Hazard en Bryan Verboom
op bezoek bij de deelnemertjes van de Technical Soccer Academy Essevee
(3 november 2013)
© Nico Dewaele

SV Zulte Waregem - KV Mechelen (23 november 2013)
© Nico Dewaele

Zondag 24 december 1944

Frankrijk - België

Eerste officiële oefenwedstrijd na de bevrijding van België (WOII)

het Belgische elftal - foto uit eigen collectie

       

het Franse Elftal

 

    Na vier jaar oorlog reisden de Rode Duivels op 22 december 1944 naar Parijs om, na lange tijd, opnieuw een officiële (oefen)wedstrijd te spelen tegen Frankrijk. Parijs, dat jarenlang onder bezetting had geleden, begon stilaan zijn rol als hoofdstad van het continent te hernemen.

De reis naar Parijs was slopend. De spelers zaten in een ijskoude trein, waarvan sommige ruiten kapotgeslagen waren en nog niet vervangen. De zitplaatsen werden ingenomen door militairen van alle rangen, waardoor velen noodgedwongen rechtstaand in de gangen reisden. Sommigen gingen op hun koffers zitten, terwijl anderen naar de bagagewagon trokken om op militaire zakken wat rust te vinden. Voor maaltijden waren de reizigers volledig afhankelijk van de inhoud van hun eigen knapzakken. Het meest uitputtende aspect van de reis was echter de aanhoudende onzekerheid over het Ardennenoffensief. Hoewel België eind september officieel bevrijd werd van de Duitse bezetting, waren er enkele uitlopers tot begin november en met een herovering van de Ardennen door de Duitsers die op 16 december 1944 was begonnen. Niemand wist hoe de situatie zich zou ontwikkelen, laat staan of er überhaupt een veilige terugkeer mogelijk zou zijn. Voor de spelers uit Luik was de onzekerheid nog groter: hun families bevonden zich dicht bij de frontlinie.

In Parijs lukte het de Rode Duivels om hun zorgen even opzij te zetten. De stad bood volop licht, rumoer en vertier, al liet de premie van 72 frank per dag weinig ruimte voor uitbundigheid. 

Op de dag van de wedstrijd arriveerden de spelers, blauw van de kou, in het Parc des Princes. Gelukkig vond de nieuwe verzorger Jean Bauwens een emmer waarin de spelers hun ijskoude voeten één voor één in warm water konden onderdompelen.

Parc des Princes

Het stadion, bijna volledig gevuld met 35.000 toeschouwers, begroette de Rode Duivels met een langdurige en hartelijke ovatie. Het Franse publiek was op de hoogte van hun zware reis, ondernomen voor een liefdadig doel, ondanks de dreiging van een oprukkende vijand. Onder de aanwezigen bevond zich ook FIFA-voorzitter Jules Rimet, wat het belang van deze wedstrijd, als herstart van het officiële Europese interlandvoetbal, benadrukte.

De wedstrijd zelf, afgetrapt om 14:40 uur, verliep minder rooskleurig. De professionele Franse ploeg, de ‘Haantjes’, gaf de Belgen geen moment de kans zich te organiseren. Doelman Rie Meert kreeg de ene na de andere poging op doel te verwerken. André Simonyi (‘38) en Henri Arnaudeau (‘42) brachten Frankrijk voor rust op een 2-0 voorsprong. In de tweede helft scoorde Alfred Aston (‘79) de 3-0. Pas daarna begon de concentratie van de gastheren te verslappen, waardoor François ‘Swoitje’ De Wael in de 83e minuut de eer kon redden. Het Franse publiek beloonde de 3-1 met een beleefd applaus. Het eerste optreden van de Rode Duivels na de Tweede Wereldoorlog was geen groot succes. Het jonge team van coach Frans Demol (gemiddeld 24 jaar) miste internationale ervaring. Alleen John Van Alphen (Beerschot) en Fernand Buyle (Daring) hadden eerder interlands gespeeld.

Na de zware wedstrijd bracht een overvloedig en goed verzorgd banket snel verlichting. Bovendien klonken de berichten uit België steeds positiever, wat de sfeer in de groep aanzienlijk verbeterde.

Op kerstdag keerde de ploeg terug naar Brussel. Het was opnieuw een lange en vermoeiende reis van meer dan 15 uur in een ijskoude ‘pooltrein’. Voor de spelers uit Luik wachtte nog een extra beproeving: een Duits bombardement ter hoogte van Bierset.

Het Ardennenoffensief zou uiteindelijk mislukken. Eind januari 1945 werden de Duitsers volledig teruggedrongen naar hun oorspronkelijke linies en de Wehrmacht verloor een groot deel van haar resterende slagkracht. Betere tijden in zicht!

woensdag 8 mei 2024 (V-Day 2024)

Herdenking AS Oostende speler Georges Hinderijckx naar aanleiding van de bevrijding in 1945

         Op 8 mei 2024 werd in Oostende Victory Day gevierd, de dag waarop nazi-Duitsland zich terug trok en er een einde kwam aan het verschrikkelijke naziregime. Ter gelegenheid van deze dag werden zeven struikelstenen onthuld voor Oostendse verzetshelden en politieke gevangenen. Eén van die zeven struikelstenen was ter ere van Georges Hinderijckx, destijds de aanvoerder van AS Oostende. Hij overleed op 29-jarige leeftijd in een concentratiekamp.

Herdenkingsprentje uit eigen collectie

    Georges Hinderijckx werd geboren op 21 november 1915 in South Kensington, VK. In 1940 trad hij in het huwelijk met Georgette Jongbloet en kreeg twee zonen, Anthony (1941) en Danny (1943). 

 AS Oostende

Foto: Fan pagina AS Oostende

    In 1933 begon Georges Hinderijckx aan zijn veelbelovende voetbalcarrière bij de junioren van AS Oostende, maar het daaropvolgende seizoen (1933-1934) maakte hij al deel uit van het eerste elftal. Zijn debuut in de spits was op 8 april 1934 tegen Club Ronse. Hoewel AS Oostende die wedstrijd met 5-2 verloor, liet de jonge Georges Hinderijckx zien dat hij talent had. Hij speelde vanaf dat moment regelmatig in het eerste elftal. Later zou hij vooral opvallen als verdediger. In een wedstrijd tegen Tubantia ging het niet goed voor AS Oostende. Aanvoerder Stangé moest ingrijpen en plaatste spits Hinderijckx in de verdediging. Hij deed het zo goed dat hij daarna vaker in de verdediging speelde. Hinderijckx werd gewaardeerd op het voetbalveld en bloeide vooral open in de jaren '40 op. Het was geen verrassing dat hij, na een schouderbreuk van aanvoerder Wets in februari 1943, werd aangewezen als zijn vervanger. Tussen 1933 en 1944 speelde Hinderijckx maar liefst 182 officiële wedstrijden in het eerste elftal van AS Oostende.

 Wereldoorlog II

    Op professioneel vlak werkte Georges Hinderyckx bij het politiekorps van Oostende. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hij als adjudant gemobiliseerd en teruggeroepen als reserveofficier. Op 1 augustus 1942 werd hij door het schepencollege van Oostende uit zijn functie ontslagen, zogenaamd vanwege onbetrouwbaarheid en ongeschiktheid voor zijn werk. In werkelijkheid was dit omdat hij weigerde te buigen voor het nazi-bestuur. Op 17 november 1943 werd hij in zijn woning aan de Zwaluwenstraat in Oostende gearresteerd door de Gestapo en overgebracht naar Brugge. Dit markeerde het begin van een lange lijdensweg. Na een dag in de gevangenis van Sint-Gillis, werd hij overgeplaatst naar Keulen. Daarna kwam hij terecht in het tuchthuis van Grosz in Opper-Silezië. Op 1 november 1944 werd hij van daaruit naar het concentratiekamp van Grosz-Roszen gestuurd, een zijvertakking van Grosz. De laatste bestemming was het kamp van Bautzen, berucht als uitroeiingskamp. Hier werd hij gedwongen tot zwaar werk en kreeg hij onvoldoende voeding. Hij werd een eerste keer ziek door ondervoeding, maar herstelde. Helaas maakte het zware werk hem opnieuw ziek, en ditmaal kon hij niet meer herstellen. Kort voor de bevrijding stierf hij door uitputting.

(Valse) hoop

    Lange tijd was er hoop dat de geliefde aanvoerder van AS Oostende, Georges Hinderijckx, veilig zou terugkeren. Maar naarmate meer en meer gedeporteerden terugkwamen zonder nieuws groeide de teleurstelling. Toen begonnen er geruchten te circuleren dat de stoere speler van ASO het slachtoffer was geworden van de onmenselijke behandeling in een Duits concentratiekamp. De meeste mensen wilden het niet geloven, totdat August Heyvaert, één van de 300 gedeporteerden uit Grozs-Roszen, bevestigde dat Hinderijckx begin maart 1945 was overleden. Heyvaert zelf had aan de dood kunnen ontsnappen dankzij een riskante ontsnapping uit het kamp. Toen hij wist te ontsnappen, leefden er nog maar 88 van zijn oorspronkelijke 300 metgezellen!

Stolpersteine

De Struikelsteen die ingehuldigd werd voor George Hinderijckx

    Stolpersteine, ook bekend als Struikelstenen, zijn messing herdenkingssteentjes die sinds 1992 door kunstenaar Gunter Demnig worden gemaakt. Ze dienen als een eerbetoon aan de slachtoffers van het naziregime tijdens en rond de Tweede Wereldoorlog. Deze stenen worden in de stoep geplaatst voor de laatste woning van de slachtoffers. Elk steentje bevat de naam van een slachtoffer, gevolgd door hun geboortejaar, de plaats en datum van hun arrestatie door of namens het regime, indien van toepassing. Het steentje vermeldt ook de plaats en datum waar het slachtoffer werd vermoord of is overleden. In heel Europa zijn er nu meer dan 100.000 Stolpersteine gelegd. Het idee achter deze Struikelstenen is dat "mensen pas echt worden vergeten als hun naam is vergeten." Dit principe vormt de basis voor een van de grootste kunstwerken in Europa, bedoeld om ervoor te zorgen dat we de slachtoffers nooit vergeten.

Om 16u werd de Struikelsteen ingehuldigd aan de woning in de Zwaluwenstraat, het huis in Oostende waar Georges Hinderijckx opgepakt werd.

De plechtigheid werd bijgewoond door heel wat familie van de vroegere ASO-speler. Op de foto zie je zijn zonen Danny (links) en Anthony 'Tony' (rechts) met in het midden kleinzoon George die de naam van zijn grootvader erfde.

dinsdag 24 februari 1914 (Mardi Gras 1914)

Vriendschappelijke wedstrijd België - Engeland

         

Bovenaan: Armand Swartenbroeks, Joseph Thys, Fernand Brichant, Charles Cambier, Gaston Hubin, Maurice Decoster
Onderaan: Joseph Mush, Ferdinand Wertz, Sylva Brébart, Fernand Nissot, Jan Van Cant
Foto uit het Gulden Boek van de KBVB

     In een bomvol Stade Longchamps te Ukkel zien 10.000 toeschouwers een jonge Prins Léopold, vergezeld van zijn vader Koning Albert I, om 14u30 de aftrap geven van de wedstrijd tussen België en Engeland. Het hoog bezoek op het veld van Léopold Club de Bruxelles was aanvankelijk eerder onzeker doordat Koning Albert I kort daarvoor zijn arm gebroken had na een val van zijn paard.

Koning Albert I en Prins Léopold betreden het veld met in hun kielzog Baron Édouard de Laveleye, de allereerste Bondsvoorzitter van de KBVB. Vlak achter hem de heer Dupuich, voorzitter van Léopold Club de Bruxelles.
(foto uit eigen collectie)

Koning Albert (met zijn arm in het verband) en Prins Leopold aan de Eretribune
(foto uit eigen collectie)

    Het begin van de wedstrijd ziet er veelbelovend uit, de debuterende doelman Fernand Brichant (vader van de later bekende tennisspeler Jacky Brichant) houdt aanvankelijk goed stand samen met het verdedigende duo Armand Swartenbroeks en Gaston Hubin. Ook wanneer de Britten snel counteren op een eerste hoekschop van de Belgen weet Swartenbroeks de rechtsmidden van de Engelsen af te blokken. Aan de overzijde vlamt Jan Van Cant op de dwarsligger en op de paal. Bij een derde poging gaat een voorzetschot van de sluipschutter van Racing Mechelen rechtstreeks binnen of zou Sylva Brébart de bal toch nog met de kop geraakt hebben. Hoe dan ook, België komt op voorsprong met 1-0 tegen de beste ploeg ter wereld! Nog voor de rust eist de Britse kwaliteit haar tol en wordt het 1-2 via William Moore en Ivan Sharpe. Het duo Swartenbroeks en Hubin waren volgens de reporter van La Vie Sportive outstanding, terwijl Charles Cambier dan weer niet genoeg bijsprong vanuit het middenveld.

    Na de pauze komt de Belgische verdediging nog zwaarder onder druk te staan en moeten ze plooien. Het wordt helemaal kritiek wanneer Van Cant bij een 1-4 stand uitvalt met een knieblessure en de Belgen verder moeten met met tien man. De Engelse aanvoerder Vivian Woodward (Chelsea) speelt een superieure wedstrijd die uiteindelijk eindigt op een 1-8 eindstand!

Beide kapiteins op de voorpagina van La Vie Sportive (23 feb. 1914)