Hector ‘Torten’ Goetinck

Brugge, 5 maart 1886 – Heist-aan-Zee, 25 juni 1943

        Hector Goetinck wordt beschouwd als een van de eerste grote figuren uit de geschiedenis van Club Brugge en het Belgisch voetbal. Hij overleefde zowel de Eerste Wereldoorlog als talloze tackles op het voetbalveld. Toch kwam er op 25 juni 1943, tijdens de Tweede Wereldoorlog, een abrupt en tragisch einde aan zijn leven door een ongelukkige samenloop van omstandigheden.

Eigen bewerking naar een foto van A. Brusselle

Jeugdjaren

       Hector Goetinck werd op 5 maart 1886 geboren in Brugge, waar zijn gezin destijds woonde. Later verhuisde het gezin naar Heist-aan-Zee. In de zomer van 1901 werd Goetinck daar ontdekt door een bestuurslid van Club Brugge, terwijl hij op het strand een balletje trapte met enkele badgasten. Dit moment markeerde het begin van een sprookjesachtige voetbalcarrière.

Club Brugge (1)

        Op vijftienjarige leeftijd maakte Goetinck zijn debuut als rechtsbuiten tegen Cercle Brugge. Op dat moment was hij slechts vijftien jaar oud en speelde hij ook nog als centrale middenvelder bij de scholieren. “Torten”, zoals hij door iedereen werd genoemd, beschikte niet eens over echte voetbalschoenen. Daarom liet hij op zaterdag studs op zijn werkschoenen slaan, die op maandag weer werden verwijderd. Zijn ontwikkeling verliep razendsnel: al op zestienjarige leeftijd stond hij in het eerste elftal, waarin hij maar liefst zevenentwintig jaar actief zou blijven. Tien jaar lang was hij de vaste linksbuiten, daarna zeventien jaar rechtsbuiten. In korte tijd groeide hij uit tot de publiekslieveling van Club Brugge. Met zijn flitsende versnellingen brak hij moeiteloos door verdedigingslinies, snelde hij langs de flank voorbij drie tegenstanders en leverde de bal in volle vaart af voor doel. Zijn snelheid en elegantie leverden hem de bijnaam “De Brugse hinde” op. Dankzij zijn acties, de doelpunten van Robert De Veen en de briljante inzet van Charles Cambier, eindigde Club Brugge in de jaren voor de Eerste Wereldoorlog drie keer als vicekampioen

Glasnegatief van een foto genomen naar aanleiding van het behalen van de beker van 'La Dernière Heure' (voorloper Beker van België) in 1910. Het was de tweede keer dat de voetbalploeg deze trofee binnenrijfde. Zittend in het midden zien we voorzitter Alfons Demeulemeester. Rechts van hem zien we de spelers Charles Cambier en Edgard Van Bockstaele. Laatstgenoemde is de zoon van ijzergieter Van Bockstaele. Links van de clubvoorzitter zien we de spelers Deveen en 'Torten Goetinck'. © A. Brusselle  

Nationale Ploeg

        Op 6 januari 1906 waagde de Belgische nationale ploeg zich voor het eerst aan een wedstrijd “over de plas”. Op het laatste moment werd de jonge Hector Goetinck aan de selectie toegevoegd voor het duel tegen het befaamde Corinthians FC. Na een negen uur durende boottocht van Antwerpen naar Harwich kwamen de spelers doodsbleek van zeeziekte aan wal. Het waren allerminst ideale omstandigheden om het beste Engelse amateurelftal te bekampen: België werd dan ook met een pijnlijke 11-0 nederlaag huiswaarts gestuurd. In die tijd speelde de nationale ploeg slechts twee à drie interlands per jaar, en door de vierjarige onderbreking tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam Goetinck uiteindelijk tot zeventien caps voor België. Zijn mooiste herinnering beleefde hij op 29 april 1906, toen België in Antwerpen het Nederlands elftal met 5-0 versloeg. Na afloop riep de Nederlandse coach Cees Van Hasselt uit: “Dat zijn geen voetballers, dat zijn Rode Duivels!” Sindsdien draagt het Belgische elftal deze bijnaam. Goetinck sloot zijn interlandcarrière af op 1 november 1923, tijdens de inhuldiging van het stadion in Antwerpen, met een 2-2 gelijkspel tegen Engeland.

13 mei 1906: helemaal rechts op de foto Hector Goetinck bij zijn derde officiële wedstrijd voor de Belgische nationale ploeg.
De wedstrijd in Rotterdam (Schuttersveld) werd met 3-2 gewonnen.
Foto uit Het Gulden Boek van de KBVB 

WO1

        Zoals gebruikelijk in die tijd moest Hector Goetinck in 1906 deelnemen aan de loting in Damme voor zijn legerdienst. De opluchting was groot toen hij aanvankelijk werd vrijgesteld, maar op 2 oktober van dat jaar werd hij toch opgeroepen om een zieke te vervangen. Zo begon hij aan een dienstplicht van 39 maanden bij het 3de Lanciers in Brugge.  

       Vier jaar later, inmiddels getrouwd en vader van twee kinderen, brak de Eerste Wereldoorlog uit en werd Goetinck opnieuw opgeroepen. In oktober 1914, nadat het front zich had gestabiliseerd aan de IJzer, werd hij gestationeerd in Bray-Dunes, net over de grens bij De Panne. Als verbindingsman achter de linies bracht hij op zijn motorfiets berichten naar verschillende posten—een gevaarlijke taak, gezien de omstandigheden aan het front.

Foto's van 'Torten' uit de oorlogsjaren
Foto's uit de familieverzameling

        Voetbal speelde tijdens de oorlog een belangrijke rol in het moreel van de troepen. Goetinck sloot zich aan bij het elftal van de Kanonniers en was al snel een drijvende kracht achter de oprichting van de 'Front Wanderers', een team van Belgische soldaten dat exhibitiematchen speelde in Frankrijk, Engeland en Italië. Onder zijn aanvoerderschap groeide dit team uit tot een bijna onverslaanbare nationale militaire ploeg, die niet alleen sportief succes kende, maar ook het moreel van duizenden Belgische soldaten een boost gaf.

de 'Front Wanderers' in 1917 met links onderaan Hector Goetinck, juist erboven zijn beste vriend Domique ‘Piet’ Baes met de hand rond de schouder van ‘Torten’

        De Front Wanderers toerden onder meer in 1917 door Groot-Brittannië, waar ze in grote stadions speelden tegen Britse en Canadese legerteams. Hun populariteit was enorm, en ze werden zelfs herhaaldelijk uitgenodigd voor nieuwe tournees. Goetinck beschreef later hoe de kameraadschap en het harde frontleven het team sterker maakten: "De Front-Wanderers die allen op het front en dus in de gezonde IJzerlucht leefden, met oefening en hard labeur, hadden hun uithoudingsvermogen versterkt. Een echte kameraadschap heerschte onder alle spelers".

        Toch bracht de oorlog ook persoonlijk leed voor Hector Goetinck. In augustus 1918 verloor hij zijn beste vriend, Dominique ‘Piet’ Baes van Cercle Brugge. Baes werd neergeschoten op weg naar Gijverinkhove, waar de laatste training van de Front Wanderers zou plaatsvinden voordat het team opnieuw naar Engeland zou vertrekken. Het verlies van dierbare sportmaten tekende Goetinck diep, maar hij bleef zich inzetten voor zijn ploeg en het Belgische voetbal.

Club Brugge (2)

        Het absolute sportieve hoogtepunt van Hector Goetinck kwam vlak na de Eerste Wereldoorlog, in het seizoen 1919/20. Toen leidde hij Club Brugge naar hun allereerste landstitel. Opvallend was dat negen spelers in het elftal rechtstreeks van het oorlogsfront kwamen en dus gewend waren aan het harde en rauwe leven. Hun onverzettelijkheid en teamgeest vormden de basis van het succes. Met krachtig, mannelijk voetbal en de snelheid van Goetinck als wapen, raasde Club Brugge als een pletwals over de tegenstand en pakte het op 21 maart 1920 het eerste naoorlogse kampioenschap.

Club Brugge, Belgisch kampioen seizoen 1919-1920 © Brusselle A
Hector Goetinck knielt onderaan links

        De periode van sportieve voorspoed was echter van korte duur. Club Brugge begon langzaam weg te zakken. In 1928 werd Goetinck, die al in april 1927 gestopt was, zelfs op 42-jarige leeftijd teruggehaald in een ultieme poging om de ploeg van degradatie te redden. Vastberaden werkte hij als een bezetene aan zijn conditie, trainde in de duinen en klom trappen om zijn uithoudingsvermogen op te schroeven. Toch bleek de opdracht onbegonnen werk. Vier clubs eindigden met een gelijk aantal punten en moesten een extra eindronde spelen om te bepalen wie degradeerde. Club Brugge verloor al zijn drie wedstrijden en zakte voor het eerst in de clubgeschiedenis naar de tweede divisie.

(Bonds)coach

        Na zijn actieve carrière als speler ontpopte Hector ‘Torten’ Goetinck zich tot een vooruitstrevende trainer, onder meer bij Club Brugge en de nationale ploeg. Hij introduceerde voor die tijd revolutionaire trainingsmethoden, zoals individuele conditietraining en het laten lopen van jonge spelers in de duinen om hun kracht en explosiviteit te vergroten. Goetinck was de eerste Belgische bondscoach die de Rode Duivels leidde op het allereerste WK voetbal in 1930 in Uruguay. Tijdens de drie weken durende bootreis hield hij zijn spelers in vorm met gymnastiekoefeningen op het dek van het schip. Ondanks deze innovatieve aanpak werd België al na twee groepswedstrijden uitgeschakeld en moest het vroegtijdig huiswaarts keren. Goetinck bleef bondscoach tot 1934.

De eerste Belgische WK-selectie op het schip Conte Verde (1930).
Bovenaan link staat coach Hector Goetinck.

        Naast zijn werk bij de nationale ploeg trainde hij tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog verschillende clubs, waaronder AS Oostende, Stade Kortrijk, Gantoise, Club Ronse, US Tielt, FC Knokke en Red Star Waregem. In 1940 zette hij een punt achter zijn voetbalactiviteiten om zich volledig te wijden aan zijn taak als burgemeester van Heist.

Noodlot

        Hector Goetinck kwam op tragische wijze om het leven tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de nacht van 25 juni 1943 sloeg een vliegtuigbom in op een rijhuis op nauwelijks honderd meter van zijn woning, gelegen op de hoek van de Square Albert (nu De Kinkhoorn) en de Louis Parentstraat in Heist-aan-Zee. Het bombardement vond plaats rond drie uur ’s nachts en zorgde voor grote paniek in de buurt. Hoewel het getroffen huis volledig werd vernield, vielen er daar geen doden of gewonden. Een rondvliegend stuk schrapnel trof echter de slapende Goetinck fataal in zijn eigen huis. 

         Na zijn overlijden werd Hector Goetinck met veel eerbetoon begraven, na een druk bijgewoonde dienst in de Sint-Antonius Abtkerk van Heist. Zijn graf lag aanvankelijk op het kerkhof aan de Heistlaan, maar werd in de jaren zeventig overgebracht naar de nieuwe begraafplaats van Heist, nadat het oude kerkhof werd ontruimd. Tot op de dag van vandaag brengt zijn achterkleinzoon, en fervent Club Brugge-supporter, Stephan Verfaillie voor belangrijke wedstrijden nog altijd een bezoek aan zijn graf om de herinnering aan deze blauw-zwarte legende levend te houden.

Het vernielde huis in de Louis Parentstraat
Foto: website Zwinstreek.eu

Voetbalanecdoten (1942) - Het bewogen levensverhaal van Hector Goetinck (2025)

        Kort voor zijn dood brengt Hector Goetinck een boekje uit met de veelzeggende titel "Voetbalanecdoten". In deze novelle beschrijft Goetinck zijn voetbalcarrière en vermijdt hij niet om de oorlog daarin te verwerken. Hoewel het verhaal romantisch is opgeklopt, biedt het een prachtig beeld van de tijd en de rol die voetbal achter het front speelde.

        Meer dan tachtig jaar na het overlijden van Hector Goetinck heeft zijn achterkleinzoon Stephan Verfaillie het levensverhaal van deze pionier van het Belgische voetbal opnieuw opgetekend. Met zijn schitterende, lijvige en rijk geïllustreerde boek ‘Het bewogen levensverhaal van Hector Goetinck’ (meer dan 300 pagina’s) brengt Stephan het verhaal van zijn overgrootvader opnieuw tot leven. Zo zorgt hij ervoor dat de pioniersrol van Hector Goetinck in het Belgische voetbal niet in de vergetelheid raakt en blijft diens erfenis voortleven bij huidige en toekomstige generaties.

Donderdag 21 mei 1925

Hongarije - België 1-3

Een stunt van formaat in Boedapest

       

Groepsfoto van de Belgische delegatie in één de stations onderweg
foto uit eigen collectie

In mei 1925 trokken de Rode Duivels op een heuse mini-tournee door Europa, met een zware verplaatsing per trein naar Hongarije en Zwitserland. Tussen 17 en 26 mei stonden twee internationale duels gepland, waarvan het eerste meteen een stevige uitdaging was: een uitwedstrijd tegen het technisch hoog aangeschreven Hongarije.

Een daverende start

Beide ploegen poseerden samen voor de foto
België (geknield): reservedoelman Paty (?), Jan De Bie, Armand Swartenbroeks, Frans Demol, Raymond Braine, André Fierens, Victor Houet, Pierre Braine, Joseph Augustus, Laurent Grimonprez, Ferdinand Adams, Ivan Thys en reservespeler August Fierens
foto uit eigen collectie

Met open mond keken de Rode Duivels voor de aftrap naar de technische hoogstandjes van de Hongaren bij hun opwarming voor de 20000 opgekomen toeschouwers in het Mtk stadion in Budapest. Vrijwel zeker waren die gasten van een 10-0 overwinning aan het dromen, maar na negen minuten stoof Raymond Braine langs zijn lijn, er kwam een lange voorzet naar de overkant tot bij Ivan Thys die op zijn beurt een grond scherende pas gaf aan Victor Houet die de bal via de paal binnen kegelde. 0-1!  

Tactisch meesterschap

Verdediger Dré Fierens had de loodzware opdracht om de beruchte spits György Orth uit de match te houden, en deed dat zó grondig dat Orth geblesseerd in de kleedkamer achterbleef na de rust. België liep nog verder uit via treffers van Ferdinand Adams ('64) en Ivan Thys ('80), de vader van de latere bondscoach Guy Thys. Hongarije kon via Rudolf Jeny nog milderen tot 1-3, maar verder kwamen ze niet.

Held in doel

Doelman Jan De Bie groeide uit tot de absolute held van de match. Volgens ex-international en journalist van dienst Hector Goetinck pareerde hij maar liefst 41 doelpogingen en hield hij zijn team meermaals recht.

Op de schouders van het publiek

Bij het eindsignaal stormden duizenden Hongaarse fans het veld op. Raymond Braine beschreef het moment later in zijn memoires (1949) als volgt: "Bij het eindsignaal zag ik plots als een alles wegkerende mensengolf, duizenden toeschouwers het speelveld bestormen. Zo een hele bange was is wel nooit geweest, maar feitelijk had ik toch ook nooit van een bloedneus en een koppel blauw ogen gehouden. Gelijk een zot koerste ik de brand uit regelrecht naar de kabien, riskeerde nog even mijn hoofd om te draaien en zag mijn tien medespelers door de opgetogen massa in triomf gedragen! Zo bewezen de Hongaren hun sympathie aan hun overwinnaars. In Budapest klopt er een hart van sportieviteit want... moest het u, vriend speler, ooit in België eens gebeuren dat gij op verplaatsing tijdens het kampioenschap, na een overwinning de toeschouwers het veld ziet overrompelen, dat geef ik u de raad op slag klikken en klakken te pakken en in derde vitesse de veiligheid van uw kleedkamer op te zoeken."

De volledige Belgische delegatie op de trappen van het Vissersbastion in Boedapest
foto uit eigen collectie

Slotwedstrijd in Zwitserland

Drie dagen later, op 24 mei, namen de Duivels het op tegen Zwitserland. In een fysieke en gesloten partij bleven beide ploegen steken op een 0-0 gelijkspel. Daarmee sloten de Belgen hun geslaagde tournee af met een overwinning en een draw, en vooral: met respect afgedwongen in het buitenland.

Zondag 21 maart 1920

Een eerste Landstitel voor FC Brugge

       

de kampioenenploeg van seizoen 1919-1920
boven vlnr: Joseph Hoste, Georges Hubrecht, René De Raedt, Albert Dyserynck, Honoré Desmedt, Joseph Delporte, René Desmedt, Emile Pollet, Charles Cambier, Vandenberghe, Ernest Raghels, Louis De Cloedt, Grant Dalton en Felix Spousta.
onder vlnr: Hector Goetinck, emile Van Belle, Félix Baillyu, Léon Van de Voorde en Arthur Pollet
Foto Stadsarchief Brugge (BRU001027774) 

Het Spannende Seizoen 1919-1920 

Na de Eerste Wereldoorlog hervatte de Belgische competitie in september 1919, met dezelfde clubs die vóór de oorlog actief waren in de hoogste afdelingen. Verwacht werd dat de strijd om de titel zou gaan tussen de traditionele topteams Daring Brussel en Union Saint-Gilloise. 

De nationale competitie met twaalf ploegen begon op 28 september 1919. FC Brugge, met clublegende Charles Cambier terug op het veld, speelde meteen een sterke wedstrijd tegen Antwerp FC. Ondanks het slechte weer woonden duizenden supporters de partij bij, die eindigde in een 1-1 gelijkspel. 

Dat Daring Brussel een geduchte tegenstander zou worden, bleek op 12 oktober bij de feestelijke opening van hun nieuwe stadion, waar ze FC Brugge nipt versloegen met 3-2. Toch liet het Brugse elftal een sterke indruk na. Een week later, op 19 oktober, volgde een ware demonstratie in het eigen stadion “De Klokke”: Club won met een indrukwekkende 7-0 van La Gantoise!

 De spanning houdt aan, ook na de jaarwisseling 

Op de laatste zondag van het jaar kreeg ook leider Daring Brussel een zware klap: FC Brugge won met 4-2 en begon te dromen van een eerste titel. Eind januari 1920 waren er nog vier mogelijke kampioenskandidaten, waaronder verrassend Antwerp FC, dat vier opeenvolgende overwinningen had geboekt. 

Sportwereld - 26 januari 1920

Op 2 februari verloor FC Brugge echter met 3-2 van Beerschot, terwijl Antwerp FC met 1-4 won van Racing Club Brussel. Plots leek Antwerp FC de beste papieren te hebben, maar hun titelkansen smolten weg na een reeks tegenvallende resultaten. 

FC Brugge profiteerde optimaal en boekte een cruciale 1-0 overwinning op Union Saint-Gilloise, met dank aan een goal van Tuur Pollet en een ijzersterke prestatie van Charles Cambier. Plots had Club de titel in eigen handen!

De zenuwen speelden echter een rol: een 1-1 gelijkspel tegen RC Gent maakte de opdracht moeilijker. Club had nog zeven punten nodig uit de vier resterende wedstrijden.

Sportwereld - 23 februari 1920

Een historische eindspurt

Op 29 februari trokken vele Union-supporters naar het veld van Uccle Sport, hopend op een Brugse misstap. Maar in de slotfase verschalkte Vandevoorde de doelman: 1-2 voor FC Brugge! Een week later werd opnieuw in de slotminuten gewonnen, dankzij een doelpunt van Hector Goetinck. 

Daarna kwam Antwerp FC op bezoek in Brugge. De thuisploeg speelde als ware kampioenen en won overtuigend met 4-0, waardoor FC Brugge op gelijke hoogte kwam met Union. 

21 maart 1920: De dag van de waarheid

Op de beslissende speeldag op 21 maart 1920 maakte FC Brugge meteen indruk: al na drie minuten opende Balyu de score tegen RC Mechelen. In de tweede helft volgden nog twee doelpunten en de eerste landstitel was een feit! Dolenthousiaste supporters droegen de spelers op de schouders, en het feest barstte los. 

Sportwereld - 22 maart 1920

Na de wedstrijd vertrokken de spelers in een koets naar de taverne van Charles Cambier, waar samen met RC Mechelen werd verbroederd. FC Brugge had eindelijk zijn eerste titel veroverd – een historisch moment dat generaties supporters zouden koesteren! 

Twee smaakmakers van het succesvolle team:
Hector 'Torten' Goetinck en Charles Cambier
foto: Alfons Watteyne, Stadarchief Brugge (FO_A05486)

10 januari 2015

Het tragische verlies van Junior Malanda

    Precies tien jaar geleden verloor de voetbalwereld een veelbelovend talent: Junior Malanda. Het Belgische toptalent, dat op de drempel stond van een selectie voor de Rode Duivels, kwam tragisch om het leven bij een auto-ongeluk in Duitsland.

© Nico Dewaele

    Tien jaar geleden was Junior Malanda op weg naar de luchthaven om met VfL Wolfsburg op stage naar Zuid-Afrika te vertrekken. Tragisch genoeg eindigde die reis abrupt. De Volkswagen Touareg waarin Malanda als passagier achterin zat, raakte rond 13:35 uur in een gladde bocht van de A2 richting Hannover van de weg en botste met hoge snelheid tegen een boom. Malanda droeg geen veiligheidsgordel en was op slag dood, zo bleek uit het onderzoek van de politie van Bielefeld. Hij reed niet zelf; de wagen werd bestuurd door een vriend, die toen bij de beloften van RSC Anderlecht speelde. Nog een andere vriend, een ex-jeugdspeler van Standard, zat in de auto. Beiden overleefden de crash. Het ongeluk maakte abrupt een einde aan de veelbelovende carrière en het jonge leven van Junior Malanda.

Jeugd

    Junior Malanda (°28 augustus 1994), officieel Bernard Malanda-Adje, begon zijn voetbalcarrière bij Sint-Agatha-Berchem en doorliep daarna de jeugdreeksen van FC Ganshoren, SCUP Jette en FC Brussels. Zijn talent bleef niet onopgemerkt, en in 2005 werd de 11-jarige Malanda opgenomen in de jeugdopleiding van Anderlecht. 

Toch bracht hij het grootste deel van zijn jeugd door bij Lille OSC in Frankrijk, waar hij tussen 2007 en 2012 zijn vaardigheden verder ontwikkelde. Bij het tweede elftal van Lille speelde Malanda zich in de kijker van Zulte Waregem, wat uiteindelijk leidde tot zijn doorbraak in het profvoetbal.

SV Zulte Waregem

    In 2012 maakte Junior Malanda de overstap naar SV Zulte Waregem. De 17-jarige verdediger, die overkwam van Lille OSC, tekende een contract voor drie jaar met een optie voor twee extra seizoenen. Bij zijn eerste training viel hij mij meteen op door zijn lichaamsbouw (1,81m en 90kg): “Die bonkige jonge kerel lijkt wel een blok graniet!”. 

Junior Malanda bij zijn eerste training in Waregem
© Nico Dewaele

Voorstelling Malanda op de Fandag van SV Zulte Waregem in 2012
© Nico Dewaele

Onder coach Francky Dury kreeg Malanda al snel een kans in het eerste elftal. Hij stelde niet teleur en ontpopte zich razendsnel tot een sterkhouder op het middenveld. Niet verwonderlijk dat hij al vlug heel wat topscouts uit binnen- en buitenland naar het Regenboogstadion lokte, er zou concrete interesse geweest zijn van Club Brugge en Fulham. 

SV Zulte Waregem - OH Leuven op 26 december 2012
© Nico Dewaele

Zijn solide prestaties waren van cruciaal belang in het seizoen 2012-2013, waarin Zulte Waregem verrassend tot de laatste speeldag meedeed voor de titel. Die wedstrijd tussen RSC Anderlecht en SV Zulte Waregem op 19 mei 2013 was een historische en spannende ontmoeting in het Belgische voetbal. Dit duel vond plaats tijdens de allerlaatste speeldag van de play-offs van de Belgische Jupiler Pro League, seizoen 2012-2013. Beide ploegen maakten nog kans op de landstitel. Anderlecht had genoeg aan een gelijkspel om kampioen te worden, terwijl Zulte Waregem moest winnen om geschiedenis te schrijven en hun eerste titel ooit te behalen. Jens Naessens zette Zulte Waregem op voorsprong maar 3 minuten later kon Lucas Biglia tegenscoren met een afgeweken vrije trap. 1-1 dus en Essevee nipt geen kampioen.

19 mei 2013: SV Zulte Waregem verloor te titel nipt aan RSC Anderlecht,
maar op de markt van Waregem vierden de spelers als echte kampioenen!
© Nico Dewaele

Na dat seizoen had Malanda zijn blik echter al gericht op een hoger niveau. Op 2 juli 2013 liet SV Zulte Waregem weten dat Junior Malanda niet op training was verschenen en zijn contract via een aangetekende brief wilde beëindigen. Kort daarna bleek dat hij meetrainde en zelfs een oefenwedstrijd speelde bij tweedeklasser Roeselare. Essevee reageerde scherp op deze situatie, noemde het gedrag van Malanda en zijn adviseurs "surrealistisch" en sprak van een mogelijk plan om hem transfervrij naar het buitenland te laten vertrekken, wat aanzienlijke commissies voor tussenpersonen zou opleveren. Het bestuur benadrukte dat Zulte Waregem altijd Juniors ambities heeft gesteund, maar stelde dat hebzucht en opportunisme van derden zijn carrière in gevaar brachten. Toch bleef Essevee openstaan voor een redelijke oplossing, zoals een transfer of re-integratie in de ploeg, maar sloot disciplinaire en financiële sancties tegen zowel Malanda als de betrokken partijen niet uit. De supporters van Zulte Waregem bleven echter achter Malanda staan en hoopten op een verzoening. Ze benadrukten hun positieve herinneringen aan hem en zijn familie en wilden hem graag terugzien bij de club. Eind juli 2013 kreeg de soap rond Junior Malanda weer een nieuwe wending. Junior Malanda had medische testen afgelegd bij en een akkoord bereikt met VfL Wolfsburg. Hoewel Zulte Waregem na de verbreking van zijn contract officieel geen rechten meer op hem had, probeerde de club toch een graantje mee te pikken. Als onderdeel van de overeenkomst nam Zulte Waregem Malanda in het daaropvolgende seizoen op huurbasis terug. Daarmee koos de club onverwachts voor verzoening en sloot het de rebellerende speler weer in de armen. 

Junior Malanda een paar dagen voor het verbreken van zijn contract bij Essevee.
Mijmerend op de bank voor de oefenwedstrijd tussen KSV Oudenaarde
en SV Zulte Waregem  op 29 juni 2013.
© Nico Dewaele

Op 28 december 2013 kondigde Malanda via Twitter aan dat hij zijn laatste wedstrijd voor de club had gespeeld tegen RSC Anderlecht en na de winterstop definitief zou aansluiten bij Wolfsburg. 

© Nico Dewaele

VfL Wolfsburg

  Bij VfL Wolfsburg begon Junior Malanda aan een veelbelovende nieuwe fase van zijn carrière. Hij sloot zich in de winterstop van het seizoen 2013-2014 aan bij de Duitse club, nadat hij eerder dat seizoen op huurbasis had afgemaakt bij Zulte Waregem. Wolfsburg, dat in de Bundesliga speelt, zag in Malanda een groot talent en een waardevolle investering voor de toekomst.

Kaart met handtekening uit eigen verzameling

Hoewel Malanda aanvankelijk moest wennen aan het hoge niveau en de zware concurrentie op het middenveld bij Wolfsburg, liet hij bij zijn optredens zien over veel potentieel te beschikken. Hij speelde uiteindelijk 23 officiële wedstrijden voor de club. De jonge middenvelder werd geprezen om zijn fysieke kracht, dynamiek en vermogen om het spel te lezen. Zijn veelzijdigheid op het veld gaf hem een belangrijke rol in de rotatie van het team. Stilaan mocht hij hopen op een vaste plaats in het team: "De trainer heeft me gezegd dat mijn tijd nog komt"…

Belgisch international

    Junior Malanda doorliep de volledige jeugdreeksen van de Belgische nationale ploegen, waar hij al snel opviel door zijn talent en leiderschap. In 2013 maakte hij zijn debuut bij de Belgische U21, waar hij een belangrijke rol speelde. Hij kwam vijftien keer in actie voor het elftal en wist daarbij tweemaal te scoren. Zijn kwaliteiten, gecombineerd met zijn sterke persoonlijkheid, leverden hem de aanvoerdersband van de beloftenploeg op. Tot aan zijn tragische dood in 2015 was hij een onmisbare schakel en een inspiratiebron voor zijn teamgenoten bij de nationale beloften.

Junior Malanda bij de U21 van België tijdens de Wedstrijd België - Israël
op 13 augustus 2013 in het Regenboogstadion in Waregem
© Nico Dewaele

Actiefoto uit diezelfde wedstrijd
© Nico Dewaele

Essevee in rouw

  Het nieuws van Junior Malanda’s overlijden sloeg in als een bom tijdens de winterstage van Zulte Waregem. Coach Francky Dury herinnert zich het moment nog helder: “We zaten aan tafel toen een van onze kinesisten het nieuws binnenkreeg. Hij zei: ‘Coach, ik heb slecht nieuws.’ Het voelde onwerkelijk. Ik moest meerdere keren slikken voor ik iets kon zeggen.” 

Dury stond vervolgens voor de moeilijke taak om het tragische nieuws aan zijn spelersgroep te brengen. Veel van hen hadden anderhalf jaar lang lief en leed gedeeld met Malanda. “Het nieuws verspreidde zich snel. Toen ik de groep toesprak, wist ik even niet wat te zeggen. Op zo’n moment kun je je als coach nergens op voorbereiden. Omdat het de laatste avond van de stage was, mochten de spelers normaal gesproken uitgaan, maar ik heb ze de keuze gelaten. Niemand verliet het hotel. Ze zochten steun bij elkaar en verwerkten het verdriet als groep.”

 

Op 12 januari 2015 opende Essevee in de vernieuwde familietribune van het Regenboogstadion een gedenkplaats voor Malanda. Fans, vrienden en familie konden er rouwregisters tekenen en bloemen, kaarsen, foto’s of sjaals achterlaten ter nagedachtenis. 

De gedenkplaats onderaan de Familietribune van Essevee
© Nico Dewaele

Bij de eerste wedstrijd na Malanda’s overlijden, op 17 januari tegen Waasland-Beveren, eerden supporters en spelers hem met indrukwekkende ceremonies. Voor de aftrap en tijdens de wedstrijd brachten ze hulde aan de jonge voetballer. Ook bij de daaropvolgende thuiswedstrijd tegen KVC Westerlo (24 januari) was er een groots eerbetoon. De spelers betraden het veld met shirts die Malanda’s afbeelding droegen, en de wedstrijd begon met een minuut stilte. In de 28e minuut, een verwijzing naar zijn rugnummer, werd hij door het stadion geëerd met luid applaus en gezang. 

SV Zulte Waregem - KVC Westerlo van 24 januari 2015
© Nico Dewaele

Minuut 28
© Nico Dewaele

Doelman Sammy Bossut eert zijn overleden ex-ploegmaat
© Nico Dewaele

De indrukwekkende sfeer en emotie tijdens deze wedstrijden toonden de diepe impact van Malanda’s overlijden op de club en de supporters. Zijn naam zal voor altijd verbonden blijven aan de harten van de Essevee-familie.

© Nico Dewaele

Extra foto's

Malanda legt de 2-0 eindstand vast in één van zijn eerste
oefenwedstrijden voor SV Zulte Waregem tegen de Spaanse
eersteklasser Rayo Vallecano - 21/07/2012
© Nico Dewaele

© Nico Dewaele

SV Zulte Waregem - KRC Genk (16 december 2012)
© Nico Dewaele

SV Zulte Waregem - Apoel Nicosia (22 augustus 2013)
© Nico Dewaele

SV Zulte Waregem - RSC Anderlecht (1 september 2013)
© Nico Dewaele

SV Zulte Waregem - KAA Gent (30 oktober 2013)
© Nico Dewaele

Junior samen met zijn vrienden Thorgan Hazard en Bryan Verboom
op bezoek bij de deelnemertjes van de Technical Soccer Academy Essevee
(3 november 2013)
© Nico Dewaele

SV Zulte Waregem - KV Mechelen (23 november 2013)
© Nico Dewaele

Zondag 24 december 1944

Frankrijk - België

Eerste officiële oefenwedstrijd na de bevrijding van België (WOII)

het Belgische elftal - foto uit eigen collectie

       

het Franse Elftal

 

    Na vier jaar oorlog reisden de Rode Duivels op 22 december 1944 naar Parijs om, na lange tijd, opnieuw een officiële (oefen)wedstrijd te spelen tegen Frankrijk. Parijs, dat jarenlang onder bezetting had geleden, begon stilaan zijn rol als hoofdstad van het continent te hernemen.

De reis naar Parijs was slopend. De spelers zaten in een ijskoude trein, waarvan sommige ruiten kapotgeslagen waren en nog niet vervangen. De zitplaatsen werden ingenomen door militairen van alle rangen, waardoor velen noodgedwongen rechtstaand in de gangen reisden. Sommigen gingen op hun koffers zitten, terwijl anderen naar de bagagewagon trokken om op militaire zakken wat rust te vinden. Voor maaltijden waren de reizigers volledig afhankelijk van de inhoud van hun eigen knapzakken. Het meest uitputtende aspect van de reis was echter de aanhoudende onzekerheid over het Ardennenoffensief. Hoewel België eind september officieel bevrijd werd van de Duitse bezetting, waren er enkele uitlopers tot begin november en met een herovering van de Ardennen door de Duitsers die op 16 december 1944 was begonnen. Niemand wist hoe de situatie zich zou ontwikkelen, laat staan of er überhaupt een veilige terugkeer mogelijk zou zijn. Voor de spelers uit Luik was de onzekerheid nog groter: hun families bevonden zich dicht bij de frontlinie.

In Parijs lukte het de Rode Duivels om hun zorgen even opzij te zetten. De stad bood volop licht, rumoer en vertier, al liet de premie van 72 frank per dag weinig ruimte voor uitbundigheid. 

Op de dag van de wedstrijd arriveerden de spelers, blauw van de kou, in het Parc des Princes. Gelukkig vond de nieuwe verzorger Jean Bauwens een emmer waarin de spelers hun ijskoude voeten één voor één in warm water konden onderdompelen.

Parc des Princes

Het stadion, bijna volledig gevuld met 35.000 toeschouwers, begroette de Rode Duivels met een langdurige en hartelijke ovatie. Het Franse publiek was op de hoogte van hun zware reis, ondernomen voor een liefdadig doel, ondanks de dreiging van een oprukkende vijand. Onder de aanwezigen bevond zich ook FIFA-voorzitter Jules Rimet, wat het belang van deze wedstrijd, als herstart van het officiële Europese interlandvoetbal, benadrukte.

De wedstrijd zelf, afgetrapt om 14:40 uur, verliep minder rooskleurig. De professionele Franse ploeg, de ‘Haantjes’, gaf de Belgen geen moment de kans zich te organiseren. Doelman Rie Meert kreeg de ene na de andere poging op doel te verwerken. André Simonyi (‘38) en Henri Arnaudeau (‘42) brachten Frankrijk voor rust op een 2-0 voorsprong. In de tweede helft scoorde Alfred Aston (‘79) de 3-0. Pas daarna begon de concentratie van de gastheren te verslappen, waardoor François ‘Swoitje’ De Wael in de 83e minuut de eer kon redden. Het Franse publiek beloonde de 3-1 met een beleefd applaus. Het eerste optreden van de Rode Duivels na de Tweede Wereldoorlog was geen groot succes. Het jonge team van coach Frans Demol (gemiddeld 24 jaar) miste internationale ervaring. Alleen John Van Alphen (Beerschot) en Fernand Buyle (Daring) hadden eerder interlands gespeeld.

Na de zware wedstrijd bracht een overvloedig en goed verzorgd banket snel verlichting. Bovendien klonken de berichten uit België steeds positiever, wat de sfeer in de groep aanzienlijk verbeterde.

Op kerstdag keerde de ploeg terug naar Brussel. Het was opnieuw een lange en vermoeiende reis van meer dan 15 uur in een ijskoude ‘pooltrein’. Voor de spelers uit Luik wachtte nog een extra beproeving: een Duits bombardement ter hoogte van Bierset.

Het Ardennenoffensief zou uiteindelijk mislukken. Eind januari 1945 werden de Duitsers volledig teruggedrongen naar hun oorspronkelijke linies en de Wehrmacht verloor een groot deel van haar resterende slagkracht. Betere tijden in zicht!